Lancia Dedra. Τελικά, μου έλειψε.

Πριν από 10 χρόνια ακριβώς – ΟΚ, στο περίπου – κι ενώ ήμουν φοιτητής στην επαρχία, είχα δώσει ραντεβού με τον πατέρα μου σε μια από τις καφετέριες της περιοχής στην οποία σπούδαζα. Τον περίμενα γνωρίζοντας πως ερχόταν κατευθείαν από την Αθήνα και γι’ αυτό το ραντεβού μας είχε δοθεί σε μια καφετέρια που εμπρός της είχε πάντα πολλές θέσεις στάθμευσης. Γνώριζα επίσης πως εκείνη την εποχή, ελλείψει αυτοκινήτου, συνήθιζε να νοικιάζει κάποιο ωραίο sedan, διαφορετικό κάθε φορά, με αποτέλεσμα κι εγώ να περιμένω τι νέο θα οδηγούσα.

Ο πατέρας μου δεν καθυστέρησε να φτάσει. Τον αναγνώρισα αμέσως κι ας καθόταν στο τιμόνι μιας Lancia Dedra του 1990, 1.6ie. Αυτό το αυτοκίνητο σίγουρα δε του το είχε δώσει καμία εταιρία ενοικιάσεως και ήμουν σχεδόν σίγουρος πως ήξερα όλα τα οχήματα των φίλων του. Δεν άργησα όμως να μάθω πως αυτή η Lancia, θα ήταν το νέο όχημα της οικογένειας. Αυτό που άργησα όμως πολύ, ήταν να την εκτιμήσω.

Η Dedra, ένα μeσαίο οικογενειακό αυτοκίνητο, ήταν μια κίνηση της Lancia πίσω στο 1989 με ιδιαίτερες απαιτήσεις: έπρεπε να υποστηρίξει τη κληρονομιά που άφηνε η Prisma, η οποία και είχε χρησιμοποιηθεί για την επανεκκίνηση της μάρκας και βέβαια να αυξήσει το μερίδιο αγοράς στη συγκεκριμένη κατηγορία. H Dedra κατάφερε και ξεπέρασε τις προσδοκίες της εταιρείας, σε αντίθεση με την μικρή αδελφή της Delta II, και έμεινε στην παραγωγή μέχρι το τέλος του 1999 για να αντικατασταθεί από την Lybra.

Θυμάμαι πολύ καλά ότι, όταν οδηγούσα τη Dedra αισθανόμουν μια ιδιαίτερη άνεση και  πολυτέλεια.

Λογικό, αν σκεφτώ ότι καθόμουν στην αναπαυτική πολυθρόνα του σπιτιού μου (στη πραγματικότητα δεν έχω) και όχι σε κάθισμα αυτοκινήτου. Ότι κρατούσα ένα τιμόνι που ρυθμιζόταν ώστε να βρίσκεται στη πιο άνετη – για μένα – θέση. Ότι είχα μια όμορφη κονσόλα, επενδυμένη με πραγματικό ξύλο και όχι καμία φθηνή, πλαστική απομίμηση. Ότι οι αναρτήσεις της απορροφούσαν πολλές ανωμαλίες και κρατούσαν αξιοπρεπώς το αμάξωμα «στη θέση του» όταν – σαν ανήσυχος νέος – την έστριβα στους επαρχιακούς δρόμους της Αίγινας. Παρ’ ότι δε, παρήχθη σε μια εποχή που ουδείς έδινε σημασία στις καταναλώσεις και τους ρύπους, είχε δείκτη οικονομίας ώστε να προσέχεις πόσο πατάς το γκάζι. Λεπτομέρειες..!

Γκάζι που βέβαια δεν έβαζε και φωτιά στο δρόμο. Η δική μας, 1.6ie, απέδιδε 87 ίππους εκ των οποίων δυστυχώς δε θα μάθω ποτέ πόσοι ζούσαν ακόμη. Η τελική της δεν είχε καμία σημασία (ΟΚ, 170 Χλμ/ώρα σύμφωνα με το εργοστάσιο), τα 13,4δλ για το 0 – 100 μάλλον τζάμπα τ’ αναφέρω και βέβαια, δεν υπήρχε κάποιος ιδιαίτερος ήχος στο κινητήρα της Fiat (βλ. ΠΧ Alfa Romeo’s Twin Spark) για να γράψω τίποτα περισσότερο. Αν βέβαια κατείχαμε την έκδοση 2.0 Integrale με τους 175 ίππους, τα πράγματα σίγουρα θα ήταν διαφορετικά. Αν..!

Ήταν όμως ταξιδιάρα ψυχή. 5^η και 130 Χλμ/ώρα ήταν η καλύτερη της ταχύτητα. Δε παραπονιόταν, δε κουραζόταν, δε δυσανασχετούσε. Με ένα άκρως ευρύχωρο χώρο αποσκευών γεμάτο κι ένα σαλόνι που ειλικρινά μου λείπει και στο οποίο δε θυμάμαι κανείς από την οικογένεια να παραπονέθηκε είτε σε στάση είτε στο τέλος του ταξιδιού.

Ήταν ένα καλό αυτοκίνητο. Μια καλή Lancia! Κάτι που έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τη γνώμη του Top Gear που το 2013, κατέταξε τη Dedra ανάμεσα στα 13 χειρότερα αυτοκίνητα των τελευταίων 20 ετών*. Κάτι παραπάνω θα ήξεραν.

418.000 και κάτι ψιλά από αυτή τη καλή (ίσως και όχι) Lancia πουλήθηκαν παγκοσμίως και δυστυχώς για την ίδια, δεν κέρδισε την εκτίμηση που της άξιζε εκτός της χώρας παραγωγής της. Πιστεύω όμως πως όποιος την απέκτησε, την ευχαριστήθηκε και δε μετάνιωσε για την επιλογή του, είτε τη πήρε καινούρια είτε μεταχειρισμένη όπως εμείς και μάλιστα, 16 ολόκληρα χρόνια αφότου βγήκε για πρώτη φορά από τη πόρτα του εργοστασίου.

Εκτός από εμένα, σίγουρα με αυτά συμφωνεί κι ακόμη ένας κύριος που δε γνωρίζω αλλά ένα καφέ θα τον πίναμε αν γνωριζόμασταν καθώς στο συνεργείο που προσέχει τη δική μου Alfa Romeo 159, έφερε μια Dedra την οποία σε βάθος χρόνου, επανέφερε σε κατάσταση βιτρίνας.

Τότε, όταν είδα αυτή την «ολοκαίνουρια» Dedra, κατάλαβα πόσο μου έλειπε η δική μας και πόσο πολύ θα ήθελα μια.

Ίσως μια μέρα…!

Φώτης Β. Νάκος

(*) Οι Άγγλοι είχαν τρελό κόμπλεξ με την Lancia από τότε που η BMC απέρριψε την πρόταση του Pininfarina (BMC 1800) που έπειτα μετεξελίχθηκε στην Lancia Beta, και γνώρισε τεράστια εμπορική επιτυχία σε όλη την Ευρώπη. Η Daily Mirror (η Espresso της Αγγλίας, για να συνεννοούμαστε) ξεκίνησε, μάλλον κατ’εντολή της BMC, μια εκστρατεία λάσπης που βασίστηκε σε κάποια περιστατικά σκουριάς και έκανε την τρίχα τριχιά, μάλιστα εκείνη η σειρά άρθρων ξεκίνησε το εντελών ανυπόστατο παραμύθι για τα ‘ρώσικα μέταλλα’ που δήθεν χρησιμοποιούσε η Fiat. Το γεγονός ότι το Top Gear αναγνώρισε την Lancia ως τον κορυφαίο κατασκευαστή όλων των εποχών μπορεί να το εκλάβει κανείς και ως μια πάρα πολύ αργοπορημένη συγνώμη.

Νίκος Κουμπής